Kystpilegrimsleia
Pilegrimar er velkomne til Giske kyrkje. Dei som kjem i eigen båt, kan legga til ved gjestebrygga inst i båthamna ved kyrkja. Det er også ei offentleg kai der større båtar kan legga til etter avtale.
Buss nr 664 frå Ålesund stoppar like ved kyrkja. Har du sykkel, kan du ta han med på hurtigbåten til Valderøya og sykla 6 km. Vel du å gå frå hurtigbåtkaia, bør du rekna mellom ein og to timars vandring til kyrkja, alt etter kva rute du vel å gå.
Kyrkja er normalt open på dagtid i sommarsesongen frå slutten av juni til midten av august.
Pilegrimspass kan stemplast i kyrkja.
Valfart til Giske i eldre tid
På ytterveggen mot aust har pilegrimane rissa inn i marmorsteinane fleire korsmerke. Dette er såkalla "kyssekors" som også er kjent frå andre valfartsstader. I hundreår på hundreår står kyrkja og vinn ry og vyrdnad med sine jamt rikare tradisjonar. Men Giskeætta si hovudgrein døydde ut, og seinare kom reformasjonen, som trengde bort katolisismen og vel dermed den sakrale plass kyrkja hadde i folket. Det er elles interessant å vite at dei første reformasjonstendensane ein kan spore på landsbygda i Norge, skal ha teke til her på Giske.
Det var i åra 1528-33 då Inger til Austråt let futane og tenarane sine bu her. Til bispen i Nidaros vert det klaga over ein Oluf skrivar som "... er en principal for at kvæde og beskjemme prester efter Luthers digt... ". Denne Oluf vart seinare forboden å synge i kyrkja, men då sang han frå trea på kyrkjegarden.
Etter kvart som åra gjekk og stordomstida tok slutt, sette det også sine merke på kyrkja. I år 1743 vart det i eit brev frå soknepresten i Borgund fortalt at Giske kyrkje i nesten 20 år hadde stått utan tak. Eigaren hadde ikkje inntekt på kyrkja, og huset vart såleis ikkje halde ved like. Giskegodset hadde no lenge vore styrt av lensherrar og futar - og dei siste åra vore oppdelt, kjøpt og seld fleire gonger av private - og mangt vart til forfall.