Det er kraft i pusten. Det er krefter i pusten. Når folk går med munnbind no for tida, er det jo er for å beskytte seg sjølv og andre mot krefter som er i pusten. Destruktive krefter, usynlege, men så kraftige at dei held ei heil verd i sjakk.
Men pusten har først og fremst positive krefter, gode krefter.
Det er liv i pusten. Då Gud skapte mennesket, tok han støv frå jorda, forma det til ein kropp, og blåste liv i det. Mennesket vart til ein levande skapning. Kvar gong eit barn blir født, blåser Gud liv inn i den vesle kroppen. Pusten er eit spor av Gud i livet vårt.
Då Jesus hadde stått opp frå dei døde, kom han til læresveinane og lyste fred over dei. Dei blei fylt av glede. Så gav han dei eit oppdrag: «Som Far har sendt meg, sender eg dykk.» Deretter anda han på dei og sa: «Ta imot Den heilage ande!» Det er som om Gud skaper livet på nytt. Han pustar Anden inn i oss, han pustar livet inn i oss, livet som er sterkare enn døden, kjærleiken som er sterkare enn hatet, vona som vinn over motløysa.
Det er krefter i pusten. Spor av Gud i kvart andedrag. Spor av Jesus og av den fred han gjev oss. Han pustar Anden inn i oss så vi kan gå vidare med det han begynte: Å kjempa mot all form for hat og undertrykking, å spreie kjærleiken, å gje gleda vidare.
Slik kan pusten vera ei bøn. Slik kan pusten vera ei påminning om at Jesu ande bur i oss.
Harald Nordtug Tveit
Sokneprest i Egge og Steinkjer