En stund etter at Jesus har stått opp igjen fra de døde drar noen av disiplene ut for å fiske. Men denne natten får de ingen ting. På morgenen ser de at det står en mann på stranden. Han spør dem om de har fått noe fisk. Prøv på andre siden av båten, sier han, noe som er en helt latterlig ting å si, og enda mer utrolig er det at de faktisk gjør det. Det står at de får så mye fisk at de sliter med å dra dem i land.
Disiplene forstår etterhvert at mannen på stranden er Jesus. Og han har tent opp bål, og lagt fisk og brød på glørne. Og han sier, kom og få mat.
Jeg ser for meg at de sitter der rundt bålet. Jesus har en pinne i hånden, som han med erfaren hånd bruker til å løfte litt på fiskene og brødene. Rundt bålet veksler praten mellom fiskeskrøner og alvor. Smil, latter og tårer om hverandre.
Jeg leker videre med fortellingen. Jesus ser opp på meg, og ber meg komme bort. Kom og få mat, kom og hvil deg. Jeg går bort, og setter meg forsiktig og med ærefrykt ned blant dem; Jesus og disiplene. Det går ikke lenge før Jesus sier noe som får frem smilet mitt, og jeg kjenner den varme følelsen av trygghet bre seg i kroppen min.
Som sagt, jeg elsker denne fortellingen. Det er så jordnært og lavmælt, man kan nesten høre knitringen fra bålet. På samme tid er det et så sterkt bilde på hvem Jesus er. Det er han som sier, kom og få mat. Kom og hvil deg.
---------------
Gosse studentinie Oslovisnie lim, dellie mov iehtsielommes bijpele-saerniem gaavnim. Jåhhan vaentjielisnie lea, 21. kapitelisnie.
Gosse Jeesuse jaemiemistie tjuedtjielamme, dellie såemies learohkh vöölkin gööledh. Mohte dan jïjjen eah naan guelieh åadtjoeh. Aereden vuajnajieh ålmam gaedtesne tjåadtjoen. Gihtjie mejtie guelieh åådtjeme. «Voejhkelidie viermide vïnhtsen mubpede bieleste jadtedidh», ålma jeahta. Jabjoeh ålma gie numhtie soptseste! Læjhkan, learohkh amma dam voejkelieh, jïh dan jïjnjh guelieh åadtjoejin guktie tjuerieh stradtjedh guelide gaadtan buektiehtidh.
Dellie learohkh aerviedieh ålma Jeesuse lea. Dållem lea båaltajahteme jïh guelieh laejpieh sjïjli nïlle bïejeme. «Båetieh byöpmedidie», jeahta.
Tuhtjem vuajnam dah dållebealesne tjahkan. Jeesuse daajra guktie edtja guelide jïh laejpiestuhtjide giemhpestahkine lutnjestidh. Dållen lïhke skrïehpestieh göölemen bïjre jïh dellie itjmies saernieh soptsestieh. Mujjehtieh, föörhkedieh jïh gïkngelh njaamestieh.
Manne mojjehtem ussjedem. Jeesuse munnjien vuartesje jïh mannem gohtjede: «Båetieh byöpmedh, båetieh lïegkedh!» Manne vaadtsam jïh dåajmijeslaakan tjihkedem Jeesusen jïh learohki luvnie. Im tjoerh guhkiem vuertedh goske Jeesuse maam joem jeahta guktie mojjehtem, jïh damtem guktie mïelkesne bækta gosse jaskam.
Soptsestamme hov, daam saerniem eahtsam. Våårege jïh biejjieladtje saernie. Maahtam govledh guktie dålleste preata. Jïh vielie, saernie vuesehte gie Jeesuse lea. «Båetieh byöpmedh», jeahta, «båetieh lïegkedh».
Ole Thomas Bientie Reiten
Sokneprest i Bjugn