Diakoni er alt frå den kvardagslege omsorga for naboen til internasjonalt engasjement for klimarettferd og nedkjemping av fattigdom. Diakonien er både ein grunntone i alle forhold i kyrkjelyden, og vert konkretisert i eigne tiltak. Diakonien har eit særskilt ansvar der få eller ingen bryr seg. Likeverd og respekt for kvarandre si verdigheit er grunnleggande.
Ordet diakon kommer av det greske ordet “diakonos” som på norsk gjerne vert oversett til tenar. I følgje Bibelen nytta Jesus omgrepet “diakonos” om seg sjølv. Jesus er eit stort forbilde i måten han møtte menneske på. Diakoni er både å vere og gjere, og er ein del av det å vere eit truande menneske. Slik som Jesus ga seg sjølv for oss, skal vi gi våre liv tilbake til andre.
Diakonien er forankra i trua på Den treeinige Gud. Mennesket er skapt i Guds bilete til å vere medmenneske. Å gjere trua verksam i handling er å spørje på ny og på ny: «Kven er nesten min? Det er også å stille seg til disposisjon, både som fellesskap og enkeltperson og spørje: "Kva vil du eg skal gjere for deg?" Alle menneske er overgitt til kvarandre og er avhengige av kvarandre og av jorda. Ingen lever av seg sjølv eller for seg sjølv. I kraft av skapinga er oppdraget til alle menneske å forvalte skaparverket og leve i nestekjærleik med kvarandre.
Ein diakon er leiar av kyrkja sitt omsorgsarbeid. Diakonen har sin identitet i kyrkja, og arbeider for menneska sitt beste i lokalmiljøet, ofte i samarbeid med offentlege og frivillige instansar.