«Ver ikkje redde» seier engelen i jule-evangeliet, til dei forskrekka og redde gjetarane. Det er mykje vi kan vere redde for , og vi kan kjenne på uro og frykt for korleis det vil gå . Med jordkloden, med klima og pandemi. Og i det nære livet kan det vere sjukdom, vanskelege relasjonar, einsemd eller arbeidsløyse som slit og tærer på kreftene.
For meg personleg har året 2021 vore eit år med fleire bratte bakkar. Ei bil-ulukke i mars månad gjorde at livet stogga opp for meg og mannen min. Det gjekk heldigvis bra! I oktober døydde mamma, noko uventa. 87 år er eit langt liv, men sorga slår inn uansett. Alle har kvar si livsforteljing, med sorger og gleder.
Midt i uroa kan vi ta imot godt nytt, enno ein gong. Vi kan gøyme det i hjartet, anten det er eit skjelvande eller jublande hjarte inni deg. Vi kan vi gøyme det og undre oss over det, slik det blir fortalt at Maria gjorde (Luk 2, 19) Kanskje kan det skape eit håp, ein strime av lys, varme eit frose sinn. Og vi kan våge å synge Deilig er jorden, som ei bøn, som ein lovsong, som ein takk til Gud som har stige ned heilt i det lave. For « lyset skin i mørkret og mørkret har ikkje overvunne det.» (Johs 1, 5) Gledeleg og velsigna julehøgtid!
Med helsing Rigmor Frøyen
Sokneprest i Naustdal